Miłość do gór, a szczególnie Tatr, towarzyszy nam od zawsze. Wspinaczka, spacer górską ścieżką, zdobycie szczytu, powiew świeżego powietrza, posiłek na łonie natury - to wszystko pozwala na oderwanie się od codzienności i prozy zwykłego dnia. Wyjazd w góry pozwala zaczerpnąć sił na kolejne dni pracy, nauki, rutyny. Góry dają wolność. Dają siłę. A lekkie zmęczenie spowodowane górską wspinaczką i podjęty trud wbrew pozorom przynoszą odpoczynek i relaks.
Dziś kilka zatrzymanych chwil i tatrzańskich pejzaży na fotografiach. A ku refleksji parę słów w poezji polskich twórców.
Jerzy
Liebert
Jeziora
górskie
Pośród skał twardych, złomów z granitu
W dolinach górskie jeziora śpią.
W spowitych sennie ciszą i mgłą
Śnieg się przegląda ze szczytu.
W oprawie mocnej, w pierścieniu z głazów
Świecą ich sine, przejrzyste dna.
Potok nad nimi jak struna łka
Szmery miłosnych wyrazów.
Dzień wstaje z wolna, patrzy w zadumie,
Zanurza palce różowe w toń.
Później ze wstydu podnosi dłoń,
Że pieścić lepiej nie umie.
Franciszek
Nowicki
Zawrat
Stanąłem na przełęczy... świat czarów przede mną!
Wzrok zdumiony weń topię - podziw duszę tłoczy...
Dołem - stawy czernieją, jak piór pawich oczy,
W górze - pieśń!... ale myślą stworzona nadziemną.
Pieśń runami granitów pisana przede mną!
Skamieniały sen Stwórcy, dumny sen, uroczy!
Tam - ku krańcom pustyni gwiazda dnia się toczy,
Płoną szczyty - tam z głębin wstaje wieczór ciemno.
Siadłem - cisza na górach - oko stawów drzymie,
Patrzą w Tatry, w te runy przedwiecznej zagadki;
Chciałbym przejrzeć, przeniknąć jej myśli olbrzymie.
Wiatr - bajarz lekkim palcem strunę marzeń trąca,
Z wolna uchodzą z serca goryczy ostatki,
O! tu siedzieć i słuchać, i dumać bez końca!
